Dag 14: Van Amarillo naar Tucumcari

We hebben een langere dag dan anders, want we zijn in een andere tijdzone beland met het verwisselen van de staat Texas voor New Mexico. De klok ging een uur achteruit. We hadden bedacht dat we dan mooi nog twee musea konden bezoeken hier in Tucumcari. Maar helaas, het is Laborday, een vrije dag voor de Amerikanen. Dus de musea zijn dicht. Nu valt er in deze plaats echt wel het een en ander te fotograferen en we hebben nog boodschappen gedaan, maar toch stonden we om 15:00 uur voor het hotel om in te checken.

Maar laat ik eerst teruggaan naar deze ochtend. Een paar kilometer buiten Amarillo heb je dan de beroemde Cadillac-ranch. Ik had het er gisteren al even over. Hier staan de Cadillacs op een rij met de neus in de grond. En iedereen is vrij om ze met verf te bespuiten. In tegenstelling tot de eerste keer dat we hier waren in 2013, ziet het er wel opgeruimder uit. Toen lagen de verfbussen her en der verspreid. Nu kunnen mensen die in tonnen gooien. Er staat zelfs een verkoopwagen waar je de spuitbussen kunt kopen. Wij doen dat niet. Er staat een behoorlijke wind bovendien, dus ik zou me er zelfs niet aan wagen als ik er een kon oprapen. Er loopt behoorlijk wat volk en het is lastig fotograferen zonder iemand erbij op. Bovendien is het haast niet mogelijk om dat aan de voorkant te doen omdat we recht in de lage zon kijken. 

De R66 gaat veelal parallel langs of zelfs over de snelweg. Hier en daar komen we door een dorpje. Het landschap is vlak. Je kunt turen naar de horizon met vrijwel niets er tussen. Hoewel, dat is voorheen zo geweest. Nu staan er ontelbare windmolenparken...

In Vega draaien we even om, omdat we een klein museum op de hoek voorbijreden. Maar als we dat doen, zien we een eind verderop een ander leuk museum dat dicht is. En als we vervolgens weer omdraaien zien we achter ons nog iets wat op een museum lijkt. We zullen er uiteindelijk een uur verblijven. Diverse gesprekken hebben we daar met mensen. Een jongen van een jaar of 12 vertelt alles te weten van de oorlog en zijn moeder valt hem bij. Ik vertel dat we bij Arnhem wonen en vraag of hij iets weet van de Slag om Arnhem, John Frost, Operation Market Garden, etc. Niet echt. Wanneer ik daarover iets vertel, komt zijn moeder erbij staan en die is behoorlijk geïnteresseerd en helemaal ontroerd toen ik de foto van de plaquette van John Frost op de Rijnbrug toon. Ze gaat het gelijk googelen en wil er alles van weten.

Het museum herbergt van alles over vroeger, maar toont ook verschillende verzamelingen; je kunt het zo gek weer niet bedenken. Iets naar achteren, wordt ons koffie aangeboden en die smaakt nog heel goed ook! We zitten daar aan tafel met wat anderen ook weer over van alles te kletsen. Een daarvan is Danny en Danny wil graag nog van allerlei andere dingen laten zien. Zo hebben ze achter het museum een vleugel liggen van een windmolen. We mogen erin, maar niet aan de binnenwand komen, want dat is van glasvezel en laat splinters achter. Daarna wil hij ons ook graag op de foto zetten met de mooie mural die er op geschilderd is. Dan is het nog tijd om in een schuur aan de zijkant te gaan kijken. Daar staan twee oude oldtimers. Of Johan daarin wil zitten? Dat laat hij zich niet twee keer zeggen. Tuurlijk! Ze moeten nog opgeknapt, maar dit is misschien wel net zo leuk. Verder staat er in de schuur van allerhande zaken die ooit nog tentoongesteld moeten worden, maar niet direct ruimte voor is. Natuurlijk allerlei gekkigheid weer. We mogen er vrij rond lopen, oude huisraad en troep. Verschillende verzamelingen en ik kan me zelfs laten fotograferen als een heuse Barbie!

Bij Adrian komen we bij het midpoint van de Route 66. Het is zowel naar Chicago als naar Los Angeles beide 1139 mijl. We lopen wat rond, laten ons op de foto zetten, maar helaas is het e.e.a. gesloten op maandag en dinsdag.

We rijden door naar Glenrio. De laatste plaats voor New Mexico. We moeten even van de snelweg af en eenmaal daar heb ik een mindfuck. Ik dacht me te herinneren van de vorige keer dat hier leegstaand huizen waren. Maar ik zie alleen wat spookpanden van hotel en restaurants of iets dergelijks en dat is het dan. Ik snap er niets van. Vraag het rond bij het enige 'bevolkte' pand wat er nog is. Maar Stephanie die daar werkt is de derde generatie van dat pand en zij zegt dat die huizen al lang weg zijn. Er zijn alleen wat boerderijen in de laatste jaren opgeruimd. Ik snap er niets van. Moet het toch een googelen. Enfin, Stephanie begint allerlei verhalen te vertellen over haar grootouders, maar ik heb niet echt zin om te luisteren, want ze zit achter glas en dat kletst niet lekker. Het is daar nl. ook een bank of zo. Gelukkig komen er andere mensen binnen en ik neem mijn kans...Twaalf jaar geleden reden we van hieruit rechtdoor, waarna de weg overgaat in dirtroad. En niet zomaar een eindje, maar kilometers lang! Ik weet nog dat we ons niet echt safe voelden, zover van de bewoonde wereld, alleen en geen ander verkeer en niet te weten waar uit te komen. Dat weet ik nu wel. En we kiezen dan toch liever voor de snelweg. 

We gaan de snelweg weer op en komen al snel in New Mexico en de tijd wordt teruggezet. En weg zijn de windmolens. Tot aan Tucumcari valt er niet zo veel te zien, behalve wat spookpanden. In Tucumcari hoopte ik nog twee musea te zien, maar helaas... Laborday! Maar er is nog van allerlei ander leuks te fotograferen hier. We doen nog even boodschappen bij de Lowe's. We kunnen ons niet herinneren hier ooit eerder geweest te zijn. Maar als ze overal vloerbedekking hebben liggen. Dan niet, want dat hadden we ons wel kunnen herinneren. Hoe vreemd!!