Dag 4: Van Springfield naar Saint Louis

De titel klopt niet helemaal. We zitten nog niet in Saint Louis, maar nog net ervoor. De Mississippi ligt er nog precies tussen. Aan de andere kant van de rivier begint een nieuwe staat. We rijden morgen Missouri in. We zijn er zojuist echter wel alvast lopend naar toe geweest. Maar daarover later. 

Na een goed ontbijt laden we onze bagage weer in de auto en zoeken de Route 66 weer op. We zijn er niet ver van verwijderd en gelijk hebben we ook al onze eerste viewpoint van vandaag. Bill Shea's Garage. We herinneren ons nog heel goed ons bezoek aan deze garage in 2011. Bill Shea leidde ons toen zelf rond door zijn volgepakte garage met allerlei memorablia over de Route 66, maar liet ook zijn persoonlijke uitrusting zien uit de tijd dat hij een oorlogsveteraan was en ook tijdens D-day in Normandië aan de kust landde. Twee jaar later is hij gestorven. Zijn kinderen verkochten veel van zijn spullen en uiteindelijk ook de garage. Om een lang verhaal kort te maken; de koper heeft het uiteindelijk in ere hersteld en er weer een garage van gemaakt en vorig jaar is die weer open gegaan. Helaas is er niemand vandaag. Maar we kunnen toch goed door de ramen zien hoe het er vanbinnen uitziet. 

We rijden dan verder Springfield door. We hebben het Capitol en al het Lincoln-gebeuren ook in 2011 gezien. Daar dat veel tijd in beslag zou nemen, kiezen we ervoor om dat nu over te slaan. Dan zijn we vervolgens ook snel Springfield uit en vervolgen onze weg. 

Kilometers lang is er dan weinig te zien. We schieten lekker op. Is ook wel nodig even. Ergens missen we een afslag en rijden per ongeluk de snelweg op. Is niet echt de bedoeling, maar we zien rechts van ons nog steeds de Route 66 en het uitzicht is precies hetzelfde. Op een gegeven moment kunnen we de snelweg af en willen vervolgens toch via de R66 verder, maar dat kan precies daar niet. We gaan dan via landweggetjes een kronkelige route volgen om vervolgens weer naar de snelweg geleid te worden. Hier gaat de route dus sowieso even verder via de snelweg. Oh, nou ja... Helaas, blijkt later, dat we door dit alles toch wel het een en ander aan bezienswaardigheden hebben gemist in Livingston en Glenarm. Toch wel jammer nu ik bij het schrijven van dit verslag bekijk wat dat geweest is. 

Op een gegeven moment komen we bij een Mariabeeld (Shrine of our Lady of the Highways) dat er al sinds 1959 staat. In die tijd gebeurden er veel ongelukken op de R66 en dat is de reden. We nemen daar even wat rust op een bankje, eten en drinken wat. Aan de voet van het beeld vind ik een geschilderde zwerfkei. Middels een QR-code aan de achterkant kan ik doorgeven waar ik hem gevonden heb en vervolgens mag je de kei daar laten liggen, meenemen of ergens anders neerleggen langs de route. We besluiten voor het laatste. Dus gaan we er een mooi plekje voor zoeken. 

Vervolgens doen we nog een aantal zaken aan als een Drive-in bioscoop, verschillende gasstations, museum en treindepot in Litchfield. Overal murals, oude stenen gebouwen als kerken, gerechtsgebouwen en zo. Zo ook oude panden die nooit gerestaureerd zijn en er als spookgebouwen langs de weg staan, motels, gasstations, restaurants of gewoon een enkel bord op een hoge paal. Er zijn zoveel verschillende bezienswaardigheden dat het niet te doen is om overal te stoppen en/of veel aandacht aan te besteden.

Bij Edwardsville staat er langs de rand van de straat een hele rij mensen met borden te demonstreren en leuzen te roepen. We rijden even een rondje om goed te kunnen kijken waarover het gaat. Het is duidelijk, ze zijn tégen Trump en allerlei door hem genomen maatregelen. Veel verkeer gaat er toeterend langs, want dat is de bedoeling. Toeteren als je er mee eens bent. Dat doen we dan ook...! 

Het bezoekerscentrum in een gasstation in Edwardsville bezoeken we natuurlijk wel. Die oude gerestaureerde gasstations zijn altijd leuk. Zoals gewoonlijk tekenen we daar het gastenboek bij binnenkomst en zien de Nederlandse namen Karin en Fred. Hé die naam hebben we gisteren en vandaag al vaker gezien. Blijkbaar zijn we ze aan het 'achtervolgen'... Sterker nog, Karin en Fred worden op dit moment rondgeleid door de beheerster van dit infocentrum. Oefff... wat is zij uitgebreid aan het vertellen. Johan en ik kijken wat rond en vinden het dan al wel genoeg, maar dan gaat de beheerster ons ondervragen over onze herkomst etc. Karin en Fred krijgen door dat we ook Nederlanders zijn en een kort gesprekje volgt. De beheerster neemt vervolgens afscheid van hen en wil dan ons gaan rndleiden. Och jee... Alles vanaf het begin en in detail. De plaatselijke geschiedenis kan ons helemaal niet echt interesseren. Veel foto's en veel documentatie. Dat gaat tijden duren! We willen door en ik vertel haar beleefd en voorzichtig dat we niet zoveel tijd hebben. Ze snapt het en we nemen afscheid. Buiten treffen Karin en Fred nog, waarna we een zeer geanimeerd gesprek van zeker een half uur, waarbij we veel ervaringen uitwisselen. Ook zij zijn ervaren Amerika-gangers. Ik hoop echt dat de beheerster van het infocentrum niet uit het raam gekeken heeft en ons al die tijd nog heeft zien staan!

Na nog wat lege kilometers (zo noem ik dat maar even), arriveren we bij de Chain of Rocks bridge, hier heel vlakbij het hotel. Een oude brug die de Mississippi overgaat. Je kunt er met de auto niet meer overheen, maar wel lopend. En dat doen we dan ook. De brug is 1620 meter lang en we lopen hem helemaal heen en weer. Met een uurtje is het gepiept. 

Het is dan weer tijd om een hotel op te zoeken. Mobiele internet bereik is niet goed, dus we lopen het hotel zo maar binnen en vragen om de rate. Niks goedkoper dus...