Vandaag is het een bewolkte dag en het zal af en toe zelfs wat licht regenen. Maar dat is geen probleem want we gaan we voor een dag van de Route 66 af en hebben voornamelijk binnen-activiteiten.
Vanuit Lebanon rijden we een uur over heuvelachtige bochtige wegen naar Mansfield in het zuiden. Toen ik er ooit achter kwam dat Laura Ingalls Wilder van Het Kleine Huis op de Prairie hier met haar Almanzo gewoond heeft, dacht ik 'dat kunnen we mooi combineren als we nog eens de Route 66 gaan rijden". We arriveren tegen 09:30 uur in het bezoekerscentrum en kunnen direct mee met een rondleiding. Voor het eigenlijke huis moeten even iets verder lopen en zien het mooi op een heuvel liggen. We worden opgewacht door de gids. In onze groep is nog een ander stel en een familie van vijf.
Laura en Almanzo hebben in de eerste jaren na hun huwelijk eerst in De Smet gewoond. De plaats waar ze als kind met haar familie woonde. Ik heb daarover geschreven na ons bezoek daar in 2015. Ze hadden echter verschillende tegenslagen en besloten hun geluk elders te zoeken. Uiteindelijk kwamen ze dus hier terecht. Toen een huifkarrit van 6 weken, nu een autorit van 9 uur. Ze hebben eerst in een houten cabin gewoond terwijl Almanzo een kamer bouwde van het eigenlijke huis, dat later een keuken werd. Toen de eerste kamer klaar was, gingen ze daarin wonen en zo bouwde hij telkens een kamer bij en betrokken dat tevens bij de bewoning. Wat er uiteindelijk staat is echt een mooi huis inclusief een slaapkamer boven voor hun dochter Rose.
Alles wat we zien is origineel, ook de inrichting. Almanzo was voor die tijd heel innovatief. Zo legde hij bijvoorbeeld warm water aan, een nis voor de koelkast en een echte badkamer. Hij timmerde kastjes in de keuken, wat voor die tijd ook best bijzonder was. Mensen hadden niet veel spullen, dus kastjes waren doorgaans niet nodig. Dit bewees toch wel dat ze het niet slecht hadden. De rondleiding duurt ongeveer een half uur en ik vond het erg leuk.
We kunnen daarna nog ongeveer een kilometer lopen naar het huis waar Rose een huis had laten bouwen om haar ouders in te laten wonen op latere leeftijd. Laura schreef daat haar eerste vier boeken. Maar na zeven jaar gingen ze weer terug naar hun andere huis, omdat ze simpelweg heimwee hadden. Daar schreef Laura toen weer de rest van haar boeken. In dit huis kun je ook rondgeleid worden, maar je mag ook zelf rondlopen. Dus met een beschrijving in de hand kiezen we voor het laatste. Ook hier alles in originele staat (teruggebracht). We lopen de kilometer weer terug en zijn blij weer eens even wat gewandeld te hebben.
We stappen weer de auto in en rijden nu anderhalf uur naar het zuidoosten met de bedoeling het Titanic museum in Branson te bezoeken. De weg is nu nog heuvelachtiger en bochtiger. Het voelt alsof we onze eigen achtbaankarretje besturen. Nou ja, Johan dan...
Het is 13:15 uur als we er uiteindelijk arriveren. Branson lijkt wel op een mini-Las Vegas. Veel gekke dingen langs de weg. Het Titanic museum is dan ook uitgevoerd in de vorm van de Titanic op de helft van de ware grootte nagebouwd. Ziet er grappig uit aan de buitenkant. Ik heb geen idee wat te verwachten. Maar ik moet zeggen, het is leuk gedaan. De beroemde trap, de brug, de machinekamer, een eerste klas kamer, zijn wat voorbeelden. Veel documentatie, ook over de overlevenden en over gestorven mensen inclusief foto's. Veel artikelen ook die van overlevenden vandaan komen. Veel is ook interactief. Al met al zeker een leuk uitje, al is de toegangsprijs van € 75,00 voor ons samen niet mis. Met een kleine twee uurtjes zijn we er wel klaar.
We zoeken ons hotel op voor deze avond. Ik had hem gisteravond al geboekt, omdat ik zeker wist dat we vandaag hier zouden eindigen. Voor € 38,00 zal het het waarschijnlijk het goedkoopste hotel van deze vakantie zijn. Komt natuurlijk, omdat in deze mini-Las Vegas op maandag niet veel te doen is en het barst hier van de hotels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten