Dag 2: Van Chicago naar Pontiac

 Er staat in de titel van Chicago naar Pontiac. Maar eigenlijk zijn we in Bolingbrook begonnen. Het eerste deel van de Route 66 ligt in Chicago en Bolingbrook is een voorstad daarvan. We hebben het allerleerste deel voor het gemak maar overgeslagen. Chicago hebben we in 2011 al eens een paar dagen gehad en we hebben geen zin om voor het beginbordje daar nu speciaal voor heen te gaan. 

We waren vanmorgen al vroeg wakker. Eigenlijk heb ik alleen de eerste vier uur van de nacht geslapen en dat was het dan. Ik had me er meer van voorgesteld na zo'n vermoeiende reis, maar ja. Voor Johan was het niet veel beter.

We zijn al vroeg aan het ontbijt en doen het lekker rustig aan. Verscheidene dingen moet gereorganiseerd worden. Niet alles hoeft in de koffer bewaard te worden, maar kan gewoon in de auto liggen. Zo ook met de rugzakken. Ook administratief het een en ander bijgewerkt. 

We zetten daarna koers naar de Walmart, niet zo heel ver van het hotel vandaan. Onze koelbox heeft zijn laatste dagen gehad en is aan vervanging toe. Natuurlijk moeten we onszelf ook voorzien van de eerste boodschappen en we nemen daar de tijd voor.

En ja, dan wordt het langzamerhand tijd dat we aan de trip beginnen. Het eerste wat we op ons pad tegenkomen is een leuk klein museum dat Isle a la Cache heet in Romeoville, iets van de Route 66 af. Het gaat over de beverbonthandel door de eerste (Franse) pioneers met de indianen. Je loopt er in ongeveer een half uurtje doorheen en het is gratis.  Zoals de naam al zegt, ligt het op een eiland en er is een wandelroute van een paar honderd meter. Helaas voor ons, liggen er zulke grote plassen water op dat je er niet zonder natte voeten door heen komt. Dus we keren om. Er is hier twee dagen geleden heel slecht weer geweest en dat is eigenlijk ook de reden dat ons vliegtuig vertraging had. De eerdere vlucht naar Amsterdam heeft niet op kunnen stijgen. 

We rijden deze keer de Route 66 met navigatie middels een speciale app en wat een gemak is dat. De vorige keer (zie verslag 2013) was het een grote puzzeltocht met behoorlijk wat ergernissen. Dit is vele malen beter. In Illinois loopt de route grotendeels parallel aan de I55. Ondanks dat we dit deel in het verleden al verscheidene keren gereden hebben, hebben we nog niet alles gezien. De bezienswaardigheden rijgen zich hier eigenlijk aaneen. Het is eigenlijk niet eens mogelijk om alles wat de app aangeeft evenveel aandacht te geven. Ik zal hier dan ook niet in detail omschrijven, wat we allemaal gezien hebben. We zijn in ieder geval door verschillende plaatsjes gekomen, de een leuker dan de ander. Vooral Wilmington vonden we wel leuk. Jammer dat er zoveel panden leeg staan. Het aanzicht met al die stenen gevels is in ieder geval wel bijzonder. Bijzondere vermelding van Mimi’s Cafe. Van buiten is het een somber ogend pand. Alsof het leeg staat  Maar ik ging er naar binnen voor een ijskoffie en werd verrast door de kleurrijke nostalgische aanblik  

Geen Route 66 zonder een leuk gesprek. Je komt er gewoon niet onder heen. Eigenaren van bijzondere stekjes spreken je al snel aan, maar ook medereizigers. Sommigen zie je zelfs op verschillende plekken terug.  Vooral de eigenaar van Perkins Wood and Glass te Gardner verdient bijzondere vermelding. Heel fanatiek zet hij zijn bezoekers bij zijn winkel op de foto om die vervolgens op zijn Facebook pagina te zetten. Die van vandaag, moeten bij het schrijven van dit verslag, nog geplaatst worden, maar ben benieuwd...! Wat kan die man gedreven praten zeg. Zit vol vragen en geeft zelf ontelbare tips en adviezen. Wij kwamen hier in contact met een Duits stel met hun tienerzoon. En we hebben heel leuk  vele ervaringen uitgewisseld. 

We beginnen Pontiac te naderen en besluiten dat we hier maar eens een overnachtingsplek te gaan vinden. We zoeken een schaduwplekje voor onze auto en ga het internet op. Weet niet of dat verstandiger is dan op de bonnefooi binnen lopen en een walk-in-rate vragen. Zal hier niets opgeleverd hebben, want we hebben een van de twee laatste kamers.