Dag 3: Van Pontiac naar Springfield

Eindelijk wat meer geslapen en fit staan we op. De ontbijtruimte is groot, maar er valt niet veel eten te halen. Weinig keus en slecht aangevuld. We maken het er het beste van. Een boterham roosteren is gelukkig mogelijk. Verder wat voorgebakken wafels die we ook in de broodrooster doen. Er komen twee mannen en die staan wat raar te kijken. Nee, inderdaad, het is behoorlijk leeg hier... Maar hé, ze hebben voor noodgevallen een hele doos verschillende donuts mee; willen we er ook een?? En zo begint al weer het eerste gesprek van de dag. De standaard vragen eerst; waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie naar toe, komen jullie vaker naar de US, wat doen jullie voor werk en ga zo maar door. Altijd leuk, er komen hele gesprekken uit voort, die soms ook lastig af te breken zijn. In ieder geval is de toon voor de dag al weer gezet; er zullen er nog vele volgen deze dag.

We laden onze spullen weer in de auto en rijden naar downtown Pontiac. Het is maar een paar kilometer rijden. We hebben ooit hier het belangrijkste museum al eens bezocht, maar Johan kan het zich in eerste instantie niet herinneren. Het is nog vroeg en nog niet open, daarom gaan we eerst naar het auto ofwel Pontiac museum, die om 09:00 uur al open is. Een leuke verzameling oude Pontiacs. Daarna dan toch naar het andere. Wat een groot museum is dit toch. Ik weet niet of we een deel vorige keer gemist hebben of dat er van alles is bijgekomen. Het gaat over de Route 66 maar ook over verschillende andere onderwerpen. 

We lopen buiten nog even een rondje langs alle murals (muurschilderingen) en stappen dan weer de auto in. De route is makkelijk te volgen met de speciale app. In feite hebben we er twee. De ene is beter voor de navigatie, de ander voor de beschrijvingen van alle POI's. Jammer alleen, dat we de CarPlay maar niet opgestart krijgen. Maar ja, op de telefoon gaat het ook goed. We zijn al lang blij dat we deze apps nu hebben. Wat zou je anders toch veel voorbijgereden zijn. Lang niet alles staat in de boeken beschreven, bovendien wil je niet met je neus in de boeken zitten onderweg. 

We rijden en bezoeken de hele dag onafgebroken van allerlei  bijzondere punten, musea en wat al niet meer. Het gaat maar door en door. Foto's maken doen we al niet overal meer. Het is ten eerste niet te doen en ten tweede hebben we thuis al foto's van bepaalde objecten. Nergens betaal je voor entree anders dan een vrijwillige bijdrage. Overal worden gastenboeken getekend en gesprekken aangeknoopt. Soms zelfs lastig om te zeggen dat je weer verder wilt. Maar aan de andere kant, bedenk ik mij dan, dat zullen ze ook wel gewend zijn. Johan geniet enorm van het rijden door de dorpen en het zien van alle meuk soms. De Route 66 loopt in Illinois vrijwel parallel langs de I55. Dat niet alleen er zijn zelfs nóg oudere stukken te zien. Daar kun je niet overheen, maar ze worden wel zoveel mogelijk bijgehouden. Bepaalde delen dáárvan zijn ook ingericht als fietspad. Op een gegeven moment is er een deel waar we dus wél zelf over heen kunnen.

Een nóg ouder deel Route 66, maar afgesloten.

Nu tóch een stukje over het erg oude deel uit 1923

In Elkwood stoppen we nog even en parkeren in de straat met mooie pandjes. Veelal antiekwinkeltjes. We hebben eerst nog een gesprek met twee wielrenners die op een bankjezitten en lopen dan naar een pandje toe. Maar de mevrouw komt net naar buiten om spullen binnen te halen omdat ze gaat sluiten. Ze roept ons echter toe, dat we van harte welkom zijn en vraagt gelijk waar we vandaan komen, Als ze hoort dat we uit Nederland komen, wijst ze naar een pand aan de overkant. Daar woont een Nederlander, die gaat het heel leuk vinden om jullie te ontmoeten. Ze loopt ons vooruit naar de winkel en draagt ons over aan de eigenaresse daar, die haar man roept die net op bed ligt omdat zijn kies getrokken is. We kijken ondertussen rond in hun geweldig mooie winkel/restaurant. Van alles is er te krijgen, we zijn erg onder de indruk. Eenmaal beneden geeft Pierre ons een hand en er volgt weer zo'n hartelijk gesprek. De 80-jarige man is al 25 jaar in de VS, komt uit Maastricht wat duidelijk te horen is en spreekt 9 talen! En wat een leuk gesprek hebben we dan weer. Het is moeilijk om er weg te komen, hij gaat maar door en door... Maar wij willen toch ook wel graag een einde aan de dag maken en doen verschillende pogingen om te stoppen. Als we naar buiten lopen, loopt hij met ons mee en blijft maar doorgaan. Er volgen nu tips over hoe we moeten rijden, zelfs nadat ik hem de app heb laten zien en dat dat heel goed gaat... Zo grappig en zo'n lieve man...!

Even later boeken we ons hotel in Springfield en leggen we de laatste kilometers af.

Sorry, de foto's staan slordig. Er is denk ik een storing bij Blogger.