Zo'n 240 km te gaan vandaag. Het hotel had ik vanmorgen na het opstaan al geboekt. Want wat blijkt? Karin en Fred hebben de afgelopen nacht doorgebracht in een hotel niet zo ver van de onze. Ze appte dat er vanavond in Elk City een rodeo is. Nu hadden wij toch al het plan om het vandaag tot deze plaats te rijden, dus wij waren er wel voor te vinden. Goed plan!
Maar goed, eerst over naar het begin van de dag. De drie musea die in Oklahoma City dichtbij elkaar zitten, slaan we dan toch maar over. Om zeker te zijn dat we de eindstreep gaan halen, nu we al tickets en het hotel hebben geboekt, zou het anders nog eens in het gedrang kunnen komen. We stappen dan ook om 08:30 uur in de auto en pakken de route weer op.
Na enige tijd komen we in El Reno. Daar zijn wat interessante punten bij elkaar, we parkeren de auto om het een en ander lopend te gaan bekijken. Bij het pleintje waar we parkeren is een R66 markeringspunt zoals je die hier nu overal ziet verschijnen in verband met het 100-jarig jubileum volgend jaar. En wie zien we daar? Karin en Fred! Altijd grappig om zo ongepland elkaar tegen te komen. We lopen samen het plaatsje door en nemen dan weer afscheid. Tot de volgende keer maar weer, of anders vanavond!
De route van vandaag gaat over veel originele oude betonwegen. Soms hele stukken zonder bezienswaardigheden. Hier en daar dingen, waarvoor we de auto niet uitstappen en soms dingen die een betere bezichtiging verdienen. Er valt zoveel te fotograferen, dat het soms geen doen is, laat staan het hier allemaal te laten zien. Precies zoals dat ook in de afgelopen dagen ging.
 |
| Niets te maken met R66 waarschijnlijk, maar toch leuk om een straaljager te zien... |
Rond het middaguur moeten we toch eerst even stoppen bij de Mac, eindelijk een milkshake en een frappé. Dat hadden we ons al dagen eerder beloofd en doen we elke vakantie wel, maar dit keer waren we nog geen Mac tegengekomen op het juiste uur. Helaas is er geen terrasje buiten in het lekkere zonnetje wat vandaag schijnt. Als we weer gaan rijden, is er precies om de hoek wel een leuk zitje onder het toezicht oog van een astronaut, jammer dan...
Ondanks ons voornemen om niet meer te stoppen bij musea waarvoor betaald moet worden, stoppen we toch in Clinton bij het Route 66 museum. Kost 16 dollar om binnen te komen, maar wat mooi is het hier. Het gaat echt over de Route 66, dus niet lokale geschiedenis en zo. Zulke mooie kleurrijke displays en informatie. Echt een feest om hier te lopen en alles te weten te komen over de geschiedenis van de weg. Veel mooier dan we dachten, maar helaas ook veel kleiner...
 |
| Ook een manier om het heren- en damestoilet aan te duiden... |
We rijden nog een eindje door en zetten dan koers naar het hotel. Checken om 15:45 uur in, zodat we even wat tijd hebben om tot rust te komen, voordat we vanavond richting rodeo gaan...
Zoals ik al vermeldde gaan we 's avonds naar de rodeo. Het terrein is al vanaf zes uur open en om acht uur begint de rodeo. Op het voorterrein zijn allerhande standjes met voedsel en andere dingen die je kunt kopen. Het parkeerveld is daar dan weer direct naast. Met Karin en Fred hebben we afgesproken hier eerst iets te eten. (De eerste keer dat we iets afspreken...!) We zitten gezellig samen met z'n viertjes aan een picknicktafel en eten een hamburger en funnelcake. Voor ons allemaal de eerste keer dat we dat proeven. De smaak en substantie heeft iets weg van oliebollen.
Rond half 8 zoeken we onze tribune op en zitten daar weer gezellig op een rij. We hebben hiervandaan het beste zicht op het hele gebeuren. Met 5000 mensen zit het stadion bijna vol. De avond zal tot half elf duren. Een waar familiegebeuren. Kleine kinderen vanaf een jaar of twee wordt het al met de paplepel ingegoten, inclusief cowboyhoed en speelgoedrevolver! Eerst een gebed en het volkslied en dan kan het beginnen. Een heel scala aan onderdelen trekt aan ons voorbij. Er is heel wat amusement, maar toch ook het serieuze gebeuren, want als ik het goed begrepen heb, zijn het de voorrondes van de kampioenschappen. Soms snappen we niets van de regels, maar Karin vraagt het aan iemand achter ons, waardoor toch het e.e.a. duidelijker wordt.
Aan het eind van de avond wordt er nog het e.e.a. in stelling gebracht voor een motorspektakel. Drie motoren maken met behulp van een schans duikelingen in de lucht om op een andere schans weer neer te komen.
Na afloop nemen we afscheid en lopen ieder ons weg naar de auto. Maar helaas, Johan en ik kunnen de onze niet vinden. Het is donker, alleen de lichten van de koplampen, het is druk, auto's beginnen te rijden. Maar waar wij dachten dat onze auto staat, komen we hem toch niet tegen. We beginnen die hele regio verscheidene keren heen en weer te lopen. Maar nee hoor. Ondertussen wordt de druk op mijn blaas steeds groter en ik begin in paniek te raken. Wat als...? Wat moeten we doen, als hij er niet meer staat? Taxi bellen? Karin en Fred misschien? De politie? Ik zeg tegen Johan, dat ik nu éérst naar het toilet moet en we lopen het voorterrein weer op waar de dixies staan. Ik kom van het toilet af en wie zie ik daar? Karin en Fred! Nou ja! Ik was zo blij! Karin zag mijn paniek, sloeg een arm om me heen en kalmeerde me. "Kom, wij zijn ook teruggelopen, want het is zo druk en er is geen doorkomen aan. Laat al die anderen eerst maar weggaan, dan blijft straks vanzelf onze auto's over". Iets in die trant. Ze stelt voor om een rondje rond het stadion te lopen en backstage te gaan kijken. En dat is wat we doen. We kletsen wat met de motorjongens en een vrachtwagenchauffeur en dan zijn we inmiddels een half uur verder, wanneer we voor een vrijwel leeg parkeerveld staan en onze auto in de verte zien...!
Blijft een raar verhaal. Dat uit al die 5000 mensen wij juist hen hier bij de wc's tegenkomen, terwijl we eerder met z'n allen naar het parkeerveld waren gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten