Lekker vroeg hebben we ingecheckt in ons nieuwe hotel vandaag. Om 15:00 uur nestelen we ons in onze mooie kamer op de vierde verdieping, wat voor ons Nederlanders eigenlijk betekent de derde. Ze tellen in Amerika de begane grond als eerste verdieping.
Vannacht heb ik misschien maar twee uurtjes geslapen en ook Johan was best moe. Buiten is het 30 graden. Steeds in en uit de auto voor de bezienswaardigheden bij deze temperaturen is toch vermoeiend. Dus toen we in Kingman aankwamen hebben we nog een paar puntjes 'afgewerkt' en toen richting het hotel gegaan. Niet naast de spoorbaan zoals de meeste hotels hier, maar iets verder weg. Het lijkt helemaal nieuw. Jammer, dat het hotel alleen een zwembad binnen heeft. Nodigt toch minder gauw uit...
Helaas, deze ochtend hebben we geen ontbijt. We zitten in een 'mom and pop' motel en die hebben dat doorgaans niet. Maar ja, daar is de prijs dan ook wel naar. We kunnen thee zetten en doen het met dingen uit onze voorraad. Om 09:00 uur checken we uit en bezoeken gaan eerst nog naar een paar dingen aan het begin en aan het einde van Williams. Daar waren we gisteren niet aan toegekomen. Helaas, het gerenoveerde pompstation aan de overkant van Pete zit nog dicht. De eigenaresse van ons hotel weet ook niet hoe laat het open gaat, kan 10:00 uur zijn, of 11:00 uur, of helemaal niet. Echt een ramp is het niet, we zijn er drie jaar geleden in geweest. Aan het andere einde van Williams kunnen we wel bij een garage en pompstation terecht. We lopen er wat rond, maken wat foto's, kopen wat en klaar alweer!
Het eerste stuk van de route gaat vandaag veel via de snelweg. Bij Ash Fork er even af en we komen bij een winkelpand. Ik weet zijn naam even niet meer, maar dat zoek ik nog wel op. Hij heeft van alles te koop. Van maandverband tot smeerolie, oud en nieuw spul, souvenirs, je kunt het zo gek niet bedenken. Johan zegt dat we vorige keer ook hier geweest zijn en een nummerbord hebben gekocht. Ik weet er niets meer van... De opbrengsten zijn, als ik het goed heb begrepen, voor een halfway-house. Mensen die vrijkomen uit gevangenis of drugsverslaafden die nergens terecht kunnen, gaan naar zo'n huis.
We vervolgenshierna de oorspronkelijke Route 66 en komen terecht in Seligman. Twee maal eerder zijn we hier geweest. Ik weet nog van de eerste keer dat het hier behoorlijk druk was met touringcars. Mensen die een rondreis maken door de grote parken en een deel van de Route 66 daarbij aandoen. Ik herinner me van toen vooral Aziaten. Ze worden dan hier uitgeladen, in de hoop dat de commercie er iets van opstrijkt. Er zijn verschillende winkeltjes in oude panden en die verkopen natuurlijk allemaal hetzelfde. In Coronatijd waren we hier voor de tweede keer, niets van dat alles. En nu stond er één bus, met Nederlanders...
Zo komen we ook voor de derde keer bij Peach Springs. De eerste keer, zagen wij hier op de parkeerplaats een camper in brand vliegen. Dat maakte best indruk. De vorige keer en nu, moeten we dan steeds even daar weer gaan zitten en er aan terugdenken. Niet te geloven dat dat al acht jaar geleden is! Verder is er in Peach Springs niet veel te beleven.
De rit gaat verder. Het landschap is vooral droog met hier en daar struiken en treinen...
We komen bij Valentine Station. We herinneren ons dit niet eerder gezien te hebben. Er staan nog hekken om, maar we zien al wel van alles uitgestald. De eigenaar komt naar buiten. Hij vertelt dat het drie jaar geleden al wel geverfd was, maar dat nadien de spullen erbij zijn gekomen en de restauratie in gang gezet. Hij werkt er nog steeds aan. Misschien in de toekomst er nog een Airbnb bij. Hij wijst ons op zijn You Tube-kanaal. Heb er net even naar gekeken en het is ongeveer precies zo met ons gegaan... Alleen kregen wij een sticker... hahaa
Een paar honderd meter verder is er aan dezelfde kant nog een pompstation wat gerenoveerd wordt. Als ik het goed begrepen, ook van hem. Maar kan dat niet helemaal met zekerheid zeggen.
Dan een paar kilometer verder heb je Hackberry, ook een bekende toeristentrekker. Je vraagt je dan af waar dan ineens al dat volk vandaan komt, wat hier komt kijken. Heel apart. Ik snap wel waarom, het is er gewoon leuk en er is veel te zien. Je bent ook niet zomaar even snel weg, zelfs bij de derde keer niet...
We vervolgen de route en zien het landschap steeds droger worden. Het waait ook en er verschijnen behoorlijk wat zandstormen en wervelwinden. Lijkt mij, dat dat niet goed kan zijn voor de mensen die hier wonen. We zagen dat de vorige keer ook al. Toch wordt er hier en daar nog een poging gedaan om velden op te zetten met iets wat lijkt op druivenstruikjes. Ze zijn te ver weg om het precies te kunnen zien.
We naderen Kingman en de bijbehorende drukte. Veel hotels aan het begin, die dus ook aan het spoor liggen. Wij rijden door naar het centrum en slaan dan rechts af, een paar kilometer naar het noorden vinden we ons hotel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten