Dag 18: Van Albuquerque naar Grants

Vanmorgen voor het eerst mee gemaakt dat een Days Inn geen ontbijt had. Huh? De wafelmachine was stuk, zei ze. Ja??? En waar is dan de rest? Maar liefst 1 appel lag er en op mijn vraag of er misschien brood was, viste ze uit het kastje 4 echt droge sneetjes. Ook geen sap of yoghurt. Bizar! Als je wafelijzer het niet doet, dan betekent dat toch niet dat er verder ook niets is... Apart... Dus we doken onze eigen voorraad maar in voor onze eerste ochtendhap. We waren toch al niet te spreken over dit hotel om andere redenen, dus het krijgt een slechte recensie. Niet Days Inn-waardig... 

We gaan daarna weer op tijd op pad. Daar we Albuquerque ook in 2013 hebben bezocht, doen we deze keer geen poging om het te bezoeken en gaan de R66 weer op. Maar onverwacht zien we eerst een aantal robots op een parkeerplaats bij een pand. Terug... en stoppen! We parkeren de auto daar en lopen ze stuk voor stuk langs, waaronder ook 2 gorilla's. We kunnen ze nu goed bekijken en zien dat ze allemaal gemaakt zijn van auto-onderdelen. Dit is toch helemaal geweldig! Hoe knap gemaakt. Het zijn er negen. Ze mogen allemaal op de foto.

Erg ver zitten we niet van de R66 vandaan. Al snel komen we bij een camping waar ze op een bepaald gedeelte een stuk of 5 nostalgische caravans hebben uitgestald, compleet met oude auto's. Echt leuk. We lopen even rond en trekken dan weer verder.

De route loopt eigenlijk parallel over de snelweg of gaat er soms over heen. Op een gegeven moment zie je hem naast je liggen en vraagt je af waarom we daar niet rijden. Maar dan zien we het; het loopt gewoon dood.

De route gaat eerst door vlak landschap en de weidse uitzichten zijn formidabel. We genieten enorm. Qua bezienswaardigheden moeten we het doen met weinig. Af en toe een sign-bord of een vervallen pand, maar dat is het ook wel. Vaak niet de moeite om te stoppen of foto's te maken. We zien ook behoorlijk wat autokerkhoven met echt oude auto's uit de jaren '60-'70. Wat doen ze ermee, vraag je je af. Het ligt daar maar weg te roesten. Zoveel oud ijzer. Oud ijzer zien we ook bij de huizen in de kleine gehuchtjes waar we door heen komen of de enkele huizen langs de weg.  Dat, en veel ander afgedankt spul. Wat moet je met zoveel troep rondom het huis? Een oud ijzerhandelaar zou hier wel raad mee weten, zou je zeggen...

Rondom het middaguur naderen we Grants, waar ons hotel staat. Maar we gaan eerst naar het El Malpais National Monument. Het bestaat uit twee lange wegen en we zoeken eerst het bezoekerscentrum in het midden op. Ons wordt gevraagd hoeveel tijd we hebben en ze raadt ons het oostelijke gedeelte aan. De weg is zo'n 50 km lang en er zijn drie belangrijke punten om te bekijken en ze liggen dus ver uit elkaar. Het eerste dat we tegenkomen is Sandstone Bluffs Overlook. We hebben geen idee, wat precies te verwachten. Maar we zijn in ieder geval verbluft!! Wat een mooi punt, wat een uitzicht en wat een mooie rotsformaties. We wandelen hier een hele tijd rond en je kunt wel foto's blijven maken. Het is iedere keer weer anders. 

Ongeveer halverwege de weg stoppen we bij La Ventana Natural Arch. Een natuurlijke boog in het de zandstenen wand. De wandeling zou niet zo lang zijn, maar we zien al uit de verte dat we omhoog moeten en nemen onze wandelstokken mee. Want dat gaat vast niet eenvoudig worden. Als we eenmaal voor de 'klim' staan, is het pad ook gestopt. Oh oké, niet klimmen. Dit is het dus. Maar wel even leuk om gedaan te hebben. We ontmoeten een wat oudere man en kletsen daar wat mee en keren dan weer om naar de auto.

Oké, op naar het laatste punt. Lava Falls Trail. Een wandeling over een lavaveld van 1,5 km lang. We nemen ook hier de stokken mee en dat is wel nodig ook. Het is echt niet makkelijk lopen hier. Grote en kleine brokken lava, hier en daar afgebroken en ingestort met enorme spleten. Je moet op het pad blijven, wordt aangeraden. Je kunt anders makkelijk verdwalen. Er staat maar één andere auto, dus het is echt rustig hier. We zien helemaal geen pad en nemen ons voor eerst maar recht naar boven te wandelen. Af en toe kijken we om en zien we de weg of zelfs onze auto nog staan. Maar dan is er niets meer. Alles lijkt hetzelfde. En nu? En dan zien we ze... stapeltjes van brokken lava naast het pad. Als je bij de een bent, zie je de ander. Oh, dat is het pad natuurlijk!! Cairns noemen ze die. Oké, het volgen van het pad gaat ons makkelijk af, het lopen is een andere zaak. Je moet goed opletten, waar je je voeten zet. Op een gegeven moment komen we bij het einde. Maar het zou toch een rondje zijn? We zien niet waar het verder gaat en lopen dan maar het zelfde pad terug. Ook goed. In de verte begint het te rommelen. We proberen op de vlakkere stukken wat tempo te maken, want we willen niet meemaken dat we in onweer terecht komen. Opgelucht en voldaan komen we weer terug bij de auto. Deze route was al met al erg leuk om te doen.

We rijden de 50 km mooie lange weg weer terug en moeten dan nog een aantal kilometers naar het hotel. Het was weer een mooie dag!