Dag 15: Van Tucumcari naar Las Vegas

Oké, maar niet naar Las Vegas in Nevada, maar naar Las Vegas in New Mexico. Die twee hebben niets met elkaar te maken. We hebben al om half drie onze hotelkamer betrokken, na een een niet zo'n enerverende dag. 

Johan voelde zich gisteravond al niet zo lekker, kreeg zelfs koude rillingen en voelde warm aan. Omdat hij geen eetlust had zijn we ook niet wezen eten en hebben we het gedaan met onze noodvoorraad. Hij heeft tenslotte de hele nacht liggen hoesten en mij ook wakker gehouden. Vanmorgen voelde hij nog warm en toen begon ik me wel ongerust te maken. Wat zou het zijn? Toch zeker geen longontsteking? En wat nu? Ik loop even de balustrade van het hotel op die voor onze kamer langs loopt. Even genieten van de frisse ochtendlucht voordat het weer warm wordt. Daar komt een auto aan. De man achter het stuur zwaait naar me. Huh? Is dat voor mij? En wie is dat? Maar dan zie ik dat het Fred is. "Wat doe jij nou hier?" Ze zitten in een hotel niet ver van de onze en Karin moest even een stempel halen voor haar roadbook, want ze hadden gisteren gegeten in het restaurant naast ons hotel. En ja, daar komt Karin ook al aangelopen. Ze vragen hoe het met Johan gaat, want ze waren er gisteren al van op de hoogte. Ik bespreek met hen de mogelijkheden, maar kom er nog niet helemaal uit. Vervolgens bij de receptie een adres gekregen van een walk-in hospital en de reisverzekering gebeld. Ondertussen ligt Johan nog op bed en ik laat hem beslissen wat we gaan doen. Hij zegt zich iets beter te voelen en wil gewoon gaan rijden. Oké...

De route van vandaag is op zich mooi. Veel op en parallel aan de snelweg weer. Soms met kleine zonnebloemen in de berm en mooie vergezichten. Het  begint allemaal wat roder en rotsiger te worden, maar dan is het ook ineens weer weg. Het wisselt.

Aan bezienswaardigheden helemaal niets bijzonders gezien. Wat oude spookpanden; vooral in Santa Rosa en dat is het wel. Nog niet eens de moeite waard om er een foto van te nemen. In Santa Rosa is ook een automuseum. Ziet er wel uitnodigend uit. Maar helaas, het is gesloten, de eigenaar is overleden...

Toch even naar binnen gluren...

En zo komen we veel vroeger dan gedacht in Las Vegas aan. Het is pas rond het middaguur. Verder rijden zou te ver zijn en trekt Johan ook niet. Las Vegas heeft een mooi downtown met echt oude panden. Maar we rijden eerst door naar het museum. Helaas, is het veel kleiner dan gedacht en we zijn binnen een half uur ook weer weg.

Ik stel voor om nu eerst maar eens een simpele thermometer en een Covid-test te halen en we zoeken de Walgreens op. Na het betalen van 23 euro sta ik weer buiten. Jaja... het mag wat kosten. We zoeken een plekje voor de auto in de schaduw en nemen eerst de temperatuur; 38 graden. Oké, valt mee... Dan de test. Die is wat anders dan we gewend zijn, maar net zo simpel. En ja hoor, een kwartier later hebben we de bevestiging; een roze en een blauwe streep... positief!  Dat is even schrikken aan de ene kant en een opluchting aan de andere. Gelukkig geen longontsteking! Nu maar kijken wat de komende tijd gaat brengen. We bekijken het met de dag. 

We doen nog een poging om terug te gaan naar downtown. Maar het is bewolkt geworden en fris, misschien niet goed voor de koorts. Dus we keren ook direct weer om naar de auto.

Eenmaal op de supermooie net nieuw gerenoveerde hotelkamer, valt Johan op bed als een blok in slaap. Hier in het hotel hebben ze om 18:00 uur soep met crackers. Dat is fijn om te weten; hebben we ook nog niet eerder meegemaakt. En dat komt zo goed uit nu, want er zit verder niets aan restaurants direct in de buurt als ik het goed gezien heb. Bovendien is het met Johans eetlust nog niet goed gesteld...