Dag 28: Van Soledad naar Santa Cruz (Via Pinnacles National Monument en Monterey)

Vanochtend trokken we om half acht de gordijnen open en hadden opeens geen uitzicht meer... mist! Oeps...! Dat komt niet zo gelegen, want we zouden gaan wandelen in het Pinnacles National Monument, dat maar op 20 minuten rijden achter ons in de bergen ligt. Ja, dat heeft zo geen zin, natuurlijk. We doen het maar even rustig aan. Er is geen ontbijt bij dit hotel, dus halen we het uit eigen voorraad. We kunnen gelukkig wel een koffie halen bij de receptie. Dus dat is mooi.

Naarmate dat de tijd verstrijkt merken we dat er meer licht verschijnt en krijgen we er vertrouwen in dat het goed komt. Tegen half tien, is het zover. Het gaat goed komen! We rijden op ons gemak naar de westingang van het park Pinnacles. Er is ook een oostingang, maar die ligt kilometers ver weg en het is samen niet te combineren. Beide ingangen hebben namelijk geen doorsteek naar elkaar. Je zou het alleen kunnen wandelen middels een pad van 3 km. Wij hebben dus de westingang. De ranger aan de ingang heeft een meeting, scant onze pas snel en reikt een folder uit. We rijden naar het bezoekerscentrum voor meer informatie voor de te maken wandelingen hier. Maar het bezoekerscentrum zit dicht. Oh, oké. Samen in vergadering zeker... Dan knobbelen we zelf onze wandeling uit. In Amerika gaat de ene wandeling over in de ander en ze heten ook allemaal anders. Dus je moet een combinatie maken om weer terug bij je auto te kunnen komen. Vaak is dat samen veel te lang. Het is deze keer niet zo moeilijk. We komen uit op 4 km, waarvan 600 meter door een grot... Nou, het zal ons benieuwen. De temperatuur is ideaal en we lopen het eerste deel, Balconies Trail, in halfschaduw. Na 1 km gaat de route over in een lus. We gaan links om en lopen dan de Balconies Cliffs Trail. Deze ligt meer in de zon gaat langs een cliff, best wel wat klimmen en weer dalen. Uiteindelijk komen we dan bij Balconies Cave Trail. We waren al mensen tegengekomen die hem in tegengestelde richting liepen en daarvan hadden we gehoord, dat je in het midden echt wel een lamp nodig hebt. Maar dat die van de telefoon prima is. Bovendien heb je beide handen nodig, dus je moet elkaar bijlichten... Oh oké. 

Vlak voor de ingang komt er van een ander pad, dat dus de doorsteek is naar de andere ingang, een jongeman aanlopen. Later zullen we horen dat zijn naam Victor is en dat hij uit Taiwan komt. Het geklim en geklauter gaat al direct beginnen. Ik vraag of hij ons voorbij wil, maar hij zegt, dat wij sneller zijn dan hij. Dus we nemen elkaar op 'sleeptouw'. Over rotsen, tussen en onder rotsen door, zoeken wij onze weg. Alledrie met de zaklamp van de telefoon in de aanslag. En inderdaad, het wordt donker en we lopen dood. Dan herinner ik me dat ons verteld werd, dat we naar witte pijlen moeten zoeken. Al snel daarna zitten we weer goed. Maar wat een pad zeg. Je kunt niet eens van een pad spreken. Maar zo leuk om te doen. We komen handen tekort. Onze stokken die eerst zo behulpzaam waren bij de wandeling, kunnen we nu wel missen. We moeten ons aan rotsen vasthouden of afzetten en ook nog eens de telefoon vasthouden. Ik stoot mijn knie, ik stoot mijn hoofd en heb verschillende schaafplekken op mijn benen, maar het mag de pret niet drukken. Wat is dit leuk om te doen! Als we weer meer licht hebben zijn Victor en wij echt trots op onszelf. We moeten echter nog verder klimmen en klauteren. Als we helemaal de grot uit zijn, wil Victor een selfie met ons en dan maken wij er ook een met hem! Helemaal leuk! Victor moet langs een ander pad terug en wij kiezen weer voor die van ons. 

Voor de ingang van de grot, die achter het hek begint

Tegen half één stappen we weer in de auto en zetten de navigator op Monterey. Drie jaar geleden waren we al hier. Konden toen niet parkeren en zijn doorgereden. Had was toen ontzettend druk; in het weekend en in het hoogseizoen. Nu is het even een ander verhaal. We kunnen ruim parkeren en lopen de Cannery Row even heen en weer. In Cannery Row stonden vroeger allemaal sardine-inblikfabrieken. De laatste is in 1973 gesloten en sindsdien zitten er winkeltjes in. Erg populair bij toeristen. Wij zijn met driekwartier klaar. Maar toch leuk om er nog even geweest te zijn.

Het wordt tijd om ons hotel op te zoeken. Nog 70 km rijden naar Santa Cruz. De kustweg is druk en er zijn verschillende mistbanken. Maar gelukkig hindert het onze rit niet. We checken in en zoeken onze kamer op. We hebben er nu eentje met een eigen carport!