Dag 31 en 32: Terugreis

Zo zit je op de grote oceaan en de volgende dag ben je in de lucht en vlieg je naar huis. Altijd een rare gewaarwording om weer thuis te zijn. Ruim 8800 km verwijderd. Met je lichaam zit je hier, maar in je hoofd ben je nog daar...

We rijden om 09:00uur  weg bij het hotel waar we drie nachten verbleven. Ongeveer 100 km moet er gereden worden. Het eerste stuk door de bergen. Je stelt je dan een kronkelige bergweg voor. Nou, kronkelig was die wel, maar tevens ook een tweebaans autoweg. Het voelde weer eens als een achtbaan als je daar met een gang van 90 km/u overheen rijdt... Niet fijn, maar Johan zegt dat die met het verkeer mee moet, zelfs als iedereen de snelheidslimiet overtreedt...

Bij de overgang naar de snelweg zijn er hier en daar wat ophopingen van het verkeer en gaat het een stuk langzamer. Gelukkig zijn we goed op tijd weg gegaan en hebben we genoeg tijd om de auto in te leveren en met het treintje naar het vliegveld te gaan. Het vliegtijd vertrekt om 15:00 uur en we nemen rustig de tijd om eerst wat te eten en drinken voor we onze koffers afleveren. 

Alles gaat eigenlijk prima  en er zijn nergens bijzonderheden over te vermelden. Ook de vlucht zelf is goed verlopen. Wat mij opvalt bij die Amerikaanse maatschappijen -in dit geval United Airlines-  dat er zoveel oudere mannelijke stewards zijn. Voelt altijd heel gemoedelijk. Vliegtuig was maar voor 2/3 vol. Johan heeft nog wat kunnen slapen. Ik niet; dat kan ik sowieso al nooit. Maar met een snurkende vent achter ons, die al in slaap viel voor we vertrokken en pas wakker werd anderhalf uur voor de landing, kan ik het helemaal wel schudden.

Na de landing moet het nog anderhalf uur duren voor we uiteindelijk de koffers hebben. Gelukkig hebben we meer geluk met de trein, die 3 minuten later arriveert als we aan komen lopen. 

Uiteindelijk zijn we om 14:00 uur thuisgekomen van weer een reis met vele mooie en leuke hoogtepunten.

Rechts gaat voor...

San Francisco

Oregon - Washington State

IJsland, Reijkjavik linksboven

Nederland

Nog even een leuk mijlenstand-feitje: 

- We hadden de auto meegekregen met een mijlenstand van 15.905. Bij 17.700 gaf het dashboard aan dat olie en filter vernieuwd moesten worden. Maar volgens Hertz in Santa Fé hoefde dat niet. Nissan kan dat wel aangeven, maar Hertz vernieuwd die om de 10.000 mijl. Dus we kunnen nog 2.300 mijl doorrijden en daar zouden we ruim genoeg aan hebben om de eindstreep te halen.

Uiteindelijk hebben we de auto ingeleverd bij een stand van 19.482 mijl. Dus, in feite precies genoeg.

- Een ander leuk feitje: Volgens de Rental Record had de auto een mijlenstand van 5.905 bij uitrijden. Dat was dus 10.000 te weinig, volgens onze dashboardfoto aan het begin. Waarschijnlijk kwamen ze daar na het weer inleveren achter dat dat niet kon kloppen. Ze hebben die beginstand blijkbaar administratief veranderd in 19.000 mijl. Dus wij hebben maar (volgens hun berekening)  482 mijl gereden!! Oh, nou ja... ook goed...

De echte gereden mijlen waren 3.577, oftewel 5.757 km. 

Dag 30: Whale watching!

Zo, dit was dan de laatste dag en die brengen we door met whale watching. Door de jaren heen waren we tweemaal eerder in de gelegenheid, maar Johan zag dat steeds niet zitten.. Hij wordt te snel zeeziek. Dit voorjaar, in Italië, hebben we ontdekt dat hij best op een boot kan zitten als hij een reistabletje neemt. Dat gaat eigenlijk heel goed.

Twee dagen geleden heb ik de tour al geboekt en we worden om half elf bij dock F in Santa Cruz verwacht. Een half uur eerder dan vertrek. Maar ja, wij zijn er natuurlijk een uur eerder. Bang, dat er iets onderweg gebeurt of dat we het niet kunnen vinden. Maar niets van dat alles. 

Met ons, zijn er uiteindelijk nog 18 anderen ook voor deze boot en we krijgen een iets kleinere dan op het plaatje. Er wordt het een en ander voor vertrek uitgelegd en dan mogen we aan boord. Johan en ik zitten op een bankje achter op de boot. Een mooi plekje. 

Al snel denkt de kapitein een walvis te spotten. Zo, dat gaat goed, denk ik nog. We dobberen wat rond. Maar dat loopt toch op niets uit. Hij moet daarom koers zetten naar diepere wateren en behoorlijk verder weg. Uiteindelijk hebben we walvissen, dolfijnen en zeeleeuwen overal om ons heen. Maar, wat is dat moeilijk fotograferen. De walvissen sprongen ook niet in de lucht, zoals je dat op de plaatjes ziet of bij mensen die meer geluk hebben. Wij hebben dat geluk helaas niet. En echt dichtbij hebben we ze ook niet. Ik hoor de ecologen (die de tour begeleiden) steeds zeggen, dat het een geweldige dag is. Dus tja, het zal wel... Misschien had ik te hoge verwachtingen, zou best kunnen...

Een grote school zeeleeuwen

Zeeleeuw springt vrolijk een paar keer uit het water vlak voor onze neus

Al met al zijn we ondertussen behoorlijk met de boot afgedwaald en moet de terugtocht aangevangen worden. Natuurlijk is dat tegen de wind in en zijn de golven behoorlijk pittig. Wij houden het niet droog en bemachtigen uiteindelijk twee van de weinige beschikbare plaatsen binnen. De boot heeft er uiteindelijk een uur en een kwartier over gedaan. Als we weer in de haven aankomen, zijn we precies vier uur weggeweest.

Johan heeft het koud op de terugweg...

Als we weer bij het hotel aankomen, is het helaas niet meer zo zonnig en lokt het zwembad niet meer. Aan de andere kant moeten we behoorlijk wat reorganiseren om alles weer in de koffer te krijgen. Straks nog even inchecken en dan kunnen we morgen weer richting het vliegveld!

Dag 29: In en om Santa Cruz

Vandaag doen we alles op een dooie gemak. We hoeven niet veel kilometers te maken en zien wel waar we aan toe komen. Na het ontbijt rijden we rond negen uur 15 km naar het Henry Cowell Redwoods State Park. We betalen een toegangsprijs van 9 dollar (senioren) voor de auto en mogen dan de hele dag gebruik maken van andere staatsparken. Dat is mooi aan staatsparken hier in Florida. Vooral ook, omdat we ook nog een ander staatspark gepland hebben.

Maar goed, eerst deze. Redwoods hebben we ooit al eerder gezien in het Noorden van Californië in 2019. Maar dat neemt niet weg dat we ze niet nog een keer willen zien. Het zijn de grootste bomen van de wereld, niet te verwarren met de Sequoia's, die de dikste zijn. Redwoods kunnen wel 115 meter hoog worden en 2000 jaar oud. Sequoia's worden tot 85 meter hoog en kunnen ouder worden dan 3000 jaar. Dat zijn wel de grootste verschillen.

We lopen een leuk rondje van 1200 meter en doen er ongeveer een uur over. Er staan bordjes en we hebben een beschrijving in de hand van bijzondere feiten. En natuurlijk moeten er foto's worden gemaakt. Je kunt daarmee wel aan de gang blijven, maar in feite heeft het weinig zin, want het komt wel steeds op hetzelfde neer.

Binnen in de boom, waar meerdere volwassenen kunnen staan. 

Als we dit rondje gehad hebben, stappen we weer in de auto. Natural Bridges State Park staat op het programma. Dit is een park aan de kust en je kunt er een rots in het water zien, dat tegelijkertijd een natuurlijke 'brug' is. Als we bij de kust komen, zien we dat het er hartstikke mistig is. Oei... Weinig te zien zo. We blijven op de parkeerplaats in de auto zitten en relaxen wat onder het genot van snoep dat we van de parade hebben overgehouden. Ik zeg 'overgehouden', want tijdens de afgelopen weken is de voorraad al aardig geslonken...

Als we denken dat de mist wat aan het optrekken is, gaan we toch maar de auto uit en lopen zo het strand op. We lopen wat rond, zitten op de rotsen en merken dat het eb aan het worden is. Ik had iets gelezen over de getijdepoelen hier. Er zou allerlei zeeleven achterblijven in de poelen in de rotsen (zeeanemonen, zeesterren, krabben, enz.). We kijken goed, maar zien niets. We lopen verder, tot aan het punt dat we een behoorlijke overstap moeten maken van anderhalf meter diep en een meter of drie breed, waar nu nog wat water door heen komt. Johan wil naar de overkant, maar ik niet. Wat, als het water weer hoger komt? Dan moeten we terugzwemmen...! 

We gaan terug naar de auto en rijden richting Boardwalk. Ook zoiets waar we drie jaar geleden (andere vakantie dan die waar ik het net over had), voorbij zijn gereden zonder te stoppen. Het was er toen zo stervensdruk en parkeren kostte toen 25 dollar. Dat hadden we er niet voor over. Nu is het anders. Het pretpark aan de boardwalk is gesloten. Het gaat in het naseizoen alleen in het weekend open. Wat parkeren kost, weet ik niet. We zien het nergens staan, maar vinden het tevens niet de moeite waard. De boulevard zelf, biedt niet veel.

Oké doorrijden maar. We doen nog even wat boodschappen bij de Safeway. Duurder dan de Walmart helaas, maar die moet je in Californië doorgaans met een vergrootglas zoeken. Wat ook jammer is, is dat de Safeway alleen voor levensmiddelen is, terwijl je in de Walmart van alles en nog wat kunt krijgen.

En dan is het tijd voor het zwembad. We brengen een paar lekkere uurtjes door voor de rest van de middag. 

Dag 28: Van Soledad naar Santa Cruz (Via Pinnacles National Monument en Monterey)

Vanochtend trokken we om half acht de gordijnen open en hadden opeens geen uitzicht meer... mist! Oeps...! Dat komt niet zo gelegen, want we zouden gaan wandelen in het Pinnacles National Monument, dat maar op 20 minuten rijden achter ons in de bergen ligt. Ja, dat heeft zo geen zin, natuurlijk. We doen het maar even rustig aan. Er is geen ontbijt bij dit hotel, dus halen we het uit eigen voorraad. We kunnen gelukkig wel een koffie halen bij de receptie. Dus dat is mooi.

Naarmate dat de tijd verstrijkt merken we dat er meer licht verschijnt en krijgen we er vertrouwen in dat het goed komt. Tegen half tien, is het zover. Het gaat goed komen! We rijden op ons gemak naar de westingang van het park Pinnacles. Er is ook een oostingang, maar die ligt kilometers ver weg en het is samen niet te combineren. Beide ingangen hebben namelijk geen doorsteek naar elkaar. Je zou het alleen kunnen wandelen middels een pad van 3 km. Wij hebben dus de westingang. De ranger aan de ingang heeft een meeting, scant onze pas snel en reikt een folder uit. We rijden naar het bezoekerscentrum voor meer informatie voor de te maken wandelingen hier. Maar het bezoekerscentrum zit dicht. Oh, oké. Samen in vergadering zeker... Dan knobbelen we zelf onze wandeling uit. In Amerika gaat de ene wandeling over in de ander en ze heten ook allemaal anders. Dus je moet een combinatie maken om weer terug bij je auto te kunnen komen. Vaak is dat samen veel te lang. Het is deze keer niet zo moeilijk. We komen uit op 4 km, waarvan 600 meter door een grot... Nou, het zal ons benieuwen. De temperatuur is ideaal en we lopen het eerste deel, Balconies Trail, in halfschaduw. Na 1 km gaat de route over in een lus. We gaan links om en lopen dan de Balconies Cliffs Trail. Deze ligt meer in de zon gaat langs een cliff, best wel wat klimmen en weer dalen. Uiteindelijk komen we dan bij Balconies Cave Trail. We waren al mensen tegengekomen die hem in tegengestelde richting liepen en daarvan hadden we gehoord, dat je in het midden echt wel een lamp nodig hebt. Maar dat die van de telefoon prima is. Bovendien heb je beide handen nodig, dus je moet elkaar bijlichten... Oh oké. 

Vlak voor de ingang komt er van een ander pad, dat dus de doorsteek is naar de andere ingang, een jongeman aanlopen. Later zullen we horen dat zijn naam Victor is en dat hij uit Taiwan komt. Het geklim en geklauter gaat al direct beginnen. Ik vraag of hij ons voorbij wil, maar hij zegt, dat wij sneller zijn dan hij. Dus we nemen elkaar op 'sleeptouw'. Over rotsen, tussen en onder rotsen door, zoeken wij onze weg. Alledrie met de zaklamp van de telefoon in de aanslag. En inderdaad, het wordt donker en we lopen dood. Dan herinner ik me dat ons verteld werd, dat we naar witte pijlen moeten zoeken. Al snel daarna zitten we weer goed. Maar wat een pad zeg. Je kunt niet eens van een pad spreken. Maar zo leuk om te doen. We komen handen tekort. Onze stokken die eerst zo behulpzaam waren bij de wandeling, kunnen we nu wel missen. We moeten ons aan rotsen vasthouden of afzetten en ook nog eens de telefoon vasthouden. Ik stoot mijn knie, ik stoot mijn hoofd en heb verschillende schaafplekken op mijn benen, maar het mag de pret niet drukken. Wat is dit leuk om te doen! Als we weer meer licht hebben zijn Victor en wij echt trots op onszelf. We moeten echter nog verder klimmen en klauteren. Als we helemaal de grot uit zijn, wil Victor een selfie met ons en dan maken wij er ook een met hem! Helemaal leuk! Victor moet langs een ander pad terug en wij kiezen weer voor die van ons. 

Voor de ingang van de grot, die achter het hek begint

Tegen half één stappen we weer in de auto en zetten de navigator op Monterey. Drie jaar geleden waren we al hier. Konden toen niet parkeren en zijn doorgereden. Had was toen ontzettend druk; in het weekend en in het hoogseizoen. Nu is het even een ander verhaal. We kunnen ruim parkeren en lopen de Cannery Row even heen en weer. In Cannery Row stonden vroeger allemaal sardine-inblikfabrieken. De laatste is in 1973 gesloten en sindsdien zitten er winkeltjes in. Erg populair bij toeristen. Wij zijn met driekwartier klaar. Maar toch leuk om er nog even geweest te zijn.

Het wordt tijd om ons hotel op te zoeken. Nog 70 km rijden naar Santa Cruz. De kustweg is druk en er zijn verschillende mistbanken. Maar gelukkig hindert het onze rit niet. We checken in en zoeken onze kamer op. We hebben er nu eentje met een eigen carport!

Dag 27: Van Barstow naar Soledad

Van Barstow naar Soledad is 500 km. Het was vandaag dus kilometervreten en om duidelijk te zijn; nee, we zijn niet meer op de Route 66. We hebben alleen maar snelweg gehad. Geen oude auto's of ander roestig ijzer valt er voor Johan te fotograferen. We komen zelfs niet door plaatsen heen. 

De eerste 100 kilometer is zelfs saai en kleurloos. Een uur lang rijden we door gele woestijngrond. De kleine struikjes zijn dor en de bergen in de verte zijn in nevel gehuld. We zien niets tussen ons en de horizon. Als er ons een fel rode auto voorbijkomt, schrikken we ons een hoedje... Op een gegeven moment dan toch kilometers lange zonnepaneelvelden. Voor wie? Er is geen plaats in de buurt! Maar ja, we hebben in ieder geval wat afwisseling, haha...

Geleidelijk wordt het landschap wat heuvelachtiger en er is wat meer begroeiing. Het blijft geel. Wat zal het hier mooi zijn in het voorjaar, als het gras nog groen is. 

Rondom Bakersfield verschijnen de eerste fruitboomvelden. We wisselen ook van snelweg 58 naar 5 en houden de eerste stop voor een beker koffie. Niet lang daarna steken we binnendoor naar de 101. Bij het verlaten van de 5 zijn er ineens velden vol met jaknikkers en daarna hetzelfde soort landschap als voorheen. De doorsteek is ongeveer 100 km lang, maar halverwege, bij Cholame zijn er wegwerkzaamheden. Tomtom herkent de omgeving niet meer. Rode wegen verschijnen op het scherm en wij blijken een heel eind buiten de wegen te rijden. Dan constateren we dat we op een heel verkeerde weg zitten. Een richting waar we echt niets mee kunnen. We keren om op een plek waar dat niet mag. Maar ja, je moet iets, toch? Gelukkig heb ik de kaart op mijn schoot en ook al is die oud, we vinden onze weg in de goede richting.

Bij Paso Robles stoppen we voor de tweede keer, nu voor een milkshake. Ondertussen zijn er ook wijnvelden verschenen en geleidelijk aan zien we steeds meer fruitbomen en groenteteelt. Wat het precies allemaal is, naast de snelweg, we kunnen het niet goed zien. Maar in ieder geval kunnen onze ogen zich weer instellen op wat kleur. 

Tegen drie uur checken we in bij ons hotel. Nog mooi tijd om wat te relaxen aan het zwembad. Ik doe een poging om te gaan zwemmen. Maar het water is zo koud, dat ik vermoed dat ze er ijsblokjes in gegooid hebben...!  Nou, dan maar alleen zonnen. Dankzij het windje is het bij een temperatuur van 31 graden goed te houden.

Dag 26: Barstow

Een dagje zonder veel kilometers is ook wel eens lekker. Dus we blijven lekker dicht bij "huis"...

Vanmorgen gingen we op zoek naar de ontbijtruimte. Die zagen we niet. Wel is er een 'in-house' Mexicaans restaurant. Hmmm? Het zal toch niet? Even kijken, ja hoor, mensen zitten daar te ontbijten, maar we zien geen buffet. Er komt een serveerster naar ons toe. We kunnen gewoon gaan zitten en bestellen. En ja, hoor het is inclusief. Oh, oké... Een menukaart krijgen we in onze handen geduwd; er staat allerhande vettige en zware gerechten op, die wij niet eten als ontbijt. Maar gelukkig kunnen we in overleg met de serveerster een combinatie kiezen van een pannenkoekje, yoghurt en fruit. Later bedenk ik dat het gewoon de laatste twee opties op de menukaart zijn, die we samen delen. Morgen even anders aanpakken...

Ons doel voor vandaag is, zoals gezegd, niet ver. We rijden zo'n 15 km naar Calico. Een ghosttown tegen de kale bergen aan geplakt. In de jaren 1880-1890 was het hier booming business met het delven van zilver. Toen de zilverprijs kelderde werd het dorp verlaten. In 1951 kocht iemand het plaatsje op en liet het restaureren aan de hand van oude foto's. Nu wordt het door vele toeristen bezocht. Een deel van de pandjes wordt commercieel uitgebaat en een ander deel is voor informatieverstrekking en tentoonstelling van verschillende oude memorabilia. 

We doen het rustig aan. Het is half tien als we er arriveren. Betalen een toegangsprijs van 8 dollar pp. Lopen de hoofdstraat heen en weer, zitten op een van de vele bankjes en kijken naar de mensen. Lopen winkeltjes in en uit, zonder ook maar iets te kopen. Het begint al behoorlijk warm te worden en maken dankbaar gebruik van de mogelijkheid om een deel van een mijn in te lopen voor 4,50 dollar pp. Is wel even leuk. Er zijn verschillende displays waar je kunt zien, hoe het e.e.a. vroeger in zijn werk ging.

Om twaalf uur lopen we uiteindelijk het dorp weer uit en stellen voor de laatste keer de R66 app in en doen nog het staartje hier in Barstow zelf. Dat hadden we nog tegoed. Er komt nog het e.e.a. voorbij, maar het heet niet echt het wauw-effect. Als laatste brengen we nog een bezoek aan het museum. Het blijkt net weer heropent. Iemand stelt hier zijn privé-verzameling ten toon in een pand van de gemeente. Het gaat over de Route 66, maar ook over huishoudelijke artikelen en foto's uit vroegere tijden. Eigenlijk is het een allegaartje. Maar wel even leuk. 

In het zelfde pand zit ook het Railroad museum. Nou, vooruit dan maar. Binnen worden we begroet, of eigenijk niet, door twee oude dames, die alleen zeggen dat we onze naam in het gastenboek moeten schrijven en dan gaan ze direct door met waar ze mee bezig waren. Oh, nou oké. We lopen wat rond, het zal niet langer dan 10 minuten geweest zijn. Gaan dan naar buiten waar oude treinstellen staan. Pff... we kijken elkaar aan? Allemaal langs gaan, of zien we het zo ook wel? Ja, we zien het zo ook wel. Even een overzichtsfoto... klaar!!

We zoeken de Walmart op voor de boodschappen voor de laatste dagen. Vergeten toch nog wat, dus zullen toch nog een keer terug moeten. Dat hoeft echter niet meteen. 

Dan is het tijd voor het zwembad bij het hotel. Het is half drie, mooie tijd. Er is een familie die er een kinderverjaardag houdt. We vermoeden van een van de personeelsleden. We krijgen een plekje toegeschoven in de schaduw. En ook nog een stuk taart! Tegen het eind van de middag houden we het er voor gezien. Even bij komen op de kamer, alvast aan het verslag werken en een hotel voor morgen zoeken. 

Karin en Fred hebben we al 12 dagen niet meer gezien. Op een gegeven moment ging ons programma en die van hen niet meer gelijk op. Maar vandaag breekt toch de dag aan, dat zij in Barstow aankomen, waar wij onze tweede nacht ook door gaan brengen. Misschien waren we elkaar bij toeval weer tegengekomen, maar voor de zekerheid spreken we het deze keer af. Ze komen in hetzelfde hotel. Het is weer even een leuk weerzien; het voelt gelijk vertrouwd. We brengen samen een paar leuke uurtjes door in het Mexicaanse restaurant wat verbonden is aan dit hotel. Misschien zien we elkaar nog aan het ontbijt, maar dan is het definitief afgelopen. We gaan ieder een andere richting op.