Dag 14: Van Amarillo naar Tucumcari

We hebben een langere dag dan anders, want we zijn in een andere tijdzone beland met het verwisselen van de staat Texas voor New Mexico. De klok ging een uur achteruit. We hadden bedacht dat we dan mooi nog twee musea konden bezoeken hier in Tucumcari. Maar helaas, het is Laborday, een vrije dag voor de Amerikanen. Dus de musea zijn dicht. Nu valt er in deze plaats echt wel het een en ander te fotograferen en we hebben nog boodschappen gedaan, maar toch stonden we om 15:00 uur voor het hotel om in te checken.

Maar laat ik eerst teruggaan naar deze ochtend. Een paar kilometer buiten Amarillo heb je dan de beroemde Cadillac-ranch. Ik had het er gisteren al even over. Hier staan de Cadillacs op een rij met de neus in de grond. En iedereen is vrij om ze met verf te bespuiten. In tegenstelling tot de eerste keer dat we hier waren in 2013, ziet het er wel opgeruimder uit. Toen lagen de verfbussen her en der verspreid. Nu kunnen mensen die in tonnen gooien. Er staat zelfs een verkoopwagen waar je de spuitbussen kunt kopen. Wij doen dat niet. Er staat een behoorlijke wind bovendien, dus ik zou me er zelfs niet aan wagen als ik er een kon oprapen. Er loopt behoorlijk wat volk en het is lastig fotograferen zonder iemand erbij op. Bovendien is het haast niet mogelijk om dat aan de voorkant te doen omdat we recht in de lage zon kijken. 

De R66 gaat veelal parallel langs of zelfs over de snelweg. Hier en daar komen we door een dorpje. Het landschap is vlak. Je kunt turen naar de horizon met vrijwel niets er tussen. Hoewel, dat is voorheen zo geweest. Nu staan er ontelbare windmolenparken...

In Vega draaien we even om, omdat we een klein museum op de hoek voorbijreden. Maar als we dat doen, zien we een eind verderop een ander leuk museum dat dicht is. En als we vervolgens weer omdraaien zien we achter ons nog iets wat op een museum lijkt. We zullen er uiteindelijk een uur verblijven. Diverse gesprekken hebben we daar met mensen. Een jongen van een jaar of 12 vertelt alles te weten van de oorlog en zijn moeder valt hem bij. Ik vertel dat we bij Arnhem wonen en vraag of hij iets weet van de Slag om Arnhem, John Frost, Operation Market Garden, etc. Niet echt. Wanneer ik daarover iets vertel, komt zijn moeder erbij staan en die is behoorlijk geïnteresseerd en helemaal ontroerd toen ik de foto van de plaquette van John Frost op de Rijnbrug toon. Ze gaat het gelijk googelen en wil er alles van weten.

Het museum herbergt van alles over vroeger, maar toont ook verschillende verzamelingen; je kunt het zo gek weer niet bedenken. Iets naar achteren, wordt ons koffie aangeboden en die smaakt nog heel goed ook! We zitten daar aan tafel met wat anderen ook weer over van alles te kletsen. Een daarvan is Danny en Danny wil graag nog van allerlei andere dingen laten zien. Zo hebben ze achter het museum een vleugel liggen van een windmolen. We mogen erin, maar niet aan de binnenwand komen, want dat is van glasvezel en laat splinters achter. Daarna wil hij ons ook graag op de foto zetten met de mooie mural die er op geschilderd is. Dan is het nog tijd om in een schuur aan de zijkant te gaan kijken. Daar staan twee oude oldtimers. Of Johan daarin wil zitten? Dat laat hij zich niet twee keer zeggen. Tuurlijk! Ze moeten nog opgeknapt, maar dit is misschien wel net zo leuk. Verder staat er in de schuur van allerhande zaken die ooit nog tentoongesteld moeten worden, maar niet direct ruimte voor is. Natuurlijk allerlei gekkigheid weer. We mogen er vrij rond lopen, oude huisraad en troep. Verschillende verzamelingen en ik kan me zelfs laten fotograferen als een heuse Barbie!

Bij Adrian komen we bij het midpoint van de Route 66. Het is zowel naar Chicago als naar Los Angeles beide 1139 mijl. We lopen wat rond, laten ons op de foto zetten, maar helaas is het café gesloten op maandag en dinsdag.

We rijden door naar Glenrio. De laatste plaats voordat we New Mexico bereiken. We moeten even van de snelweg af en eenmaal daar heb ik een mindfuck. Ik dacht me te herinneren van de vorige keer dat hier leegstaand huizen waren. Maar ik zie alleen wat spookpanden van hotel en restaurants of iets dergelijks en dat is het dan. Ik snap er niets van. Vraag het rond bij het enige 'bevolkte' pand wat er nog is. Maar Stephanie die daar werkt is de derde generatie van dat pand en zij zegt dat die huizen al lang weg zijn. Er zijn alleen wat boerderijen in de laatste jaren opgeruimd. Ik snap er niets van. Moet het toch een googelen. Enfin, Stephanie begint allerlei verhalen te vertellen over haar grootouders, maar ik heb niet echt zin om te luisteren, want ze zit achter glas en dat kletst niet lekker. Het is daar nl. ook een bank of zo. Gelukkig komen er andere mensen binnen en ik neem mijn kans...Twaalf jaar geleden reden we van hieruit rechtdoor, waarna de weg overgaat in dirtroad. En niet zomaar een eindje, maar kilometers lang! Ik weet nog dat we ons niet echt safe voelden, zo ver van de bewoonde wereld, alleen en geen ander verkeer en niet te weten waar uit te komen. Dat weet ik nu wel, maar we kiezen toch liever voor de snelweg. 

We gaan de I40 dus weer op en komen al snel in New Mexico en de tijd wordt teruggezet. En weg zijn de windmolens. Tot aan Tucumcari valt er niet zo veel te zien, behalve wat spookpanden. In Tucumcari hoopte ik nog twee musea te bezoeken, maar niet dus, helaas... Laborday! Maar er is nog van allerlei ander leuks te fotograferen hier. We doen nog even boodschappen bij de Lowe's. We kunnen ons niet herinneren hier ooit eerder in een Lowe's geweest te zijn. Maar als ze overal vloerbedekking hebben liggen, dan niet, want dat hadden we ons wel kunnen herinneren. Hoe vreemd!!

Dag 13: Pas op de plaats... (Palo Duro Canyon)

Nou ja, niet echt, we hebben vandaag heus wel het een en ander gedaan, we zijn alleen niet verder gekomen op de Route 66 en dat was ook de bedoeling. Het hotel waar we nu zitten, hadden we voor twee nachten geboekt, omdat we vanuit Amarillo graag naar Palo Duro Canyon wilden, zo'n 35 km naar het zuiden.

Deze Canyon haalt het natuurlijk niet bij de Grand Canyon, maar is voor deze streek, die verder gewoon plat is, best bijzonder. De Grand Canyon zie je doorgaans van bovenaf; bij deze Canyon daal je af naar het beneden. Na zo'n 20 minuten in de file gestaan te hebben voor de ingang, gaan we er om 10:30 uur binnen. De ranger bij de ingang vertelt ons welke wandelingen we het best kunnen doen en markeert ze op de kaart. We maken doorgaans het liefst de kortere wandelingen tot 2 km of zo. Op die manier houd je het overzichtelijk en is niet gelijk heel de dag weg. Ook zie je misschien op deze manier ook wat wisselende delen van het park. Helaas voor hier, zijn de meeste wandelingen langer dan dat en vaak ook nog eens heen en weer. Of de een gaat over in de ander, dat kan ook nog.

We komen bij een wandeling waarvan we denken dat die 1,5 km lang is. Maar als we er aan beginnen worden we door een of andere medische dienst al gewaarschuwd. Weten we waar we aan beginnen en heb je alle voorzorgsmaatregelen getroffen? Petje, genoeg water, zonnebrand e.d.; daar maken ze de mensen attent op. Ook op het gegeven dat je iemand aan kunt treffen die een zonnesteek zou kunnen hebben. Hoe je dat herkent en wat je kunt doen. Ze delen gratis koud water uit en je kunt je er zelfs insmeren met zonnebrandcreme. Een goede zaak! De wandeling is echter niet 1,5 km lang zoals we dachten, maar ruim 9 km. Vandaar dus al die waarschuwingen!! We besluiten het toch een stukje op te lopen en dan weer terug. Precies als we dat gaan doen, komen we Karin en Fred weer tegen! Ja hoor! Het enige dat ze wisten was, dat wij vandaag hier heen gingen en verder was er niets afgesproken. Uit zoveel wandelingen die je hier kunt kiezen, blijken wij voor dezelfde wandeling te hebben gekozen en wij niet eens bewust. Zij waren vanmorgen al vroeg vertrokken en hadden hem al gedaan. Na even bijgekletst te hebben, gingen Johan en ik op pad. Maar na een tijdje vond ik het al te gortig. Veel te warm; ik ben al uitgeput na 700 meter of zo.

We doen nog even een stuk van de wandeling aan de overkant van de weg; die zou meer schaduw hebben. Maar ook dat hebben we niet veel langer gelopen dan 700 meter. Terug maar weer. Die schaduw was maar schaars... Het is 29 graden.

We besluiten om alleen nog in de auto te blijven en het park rond te rijden. Wandelen boven de 30 graden doen we sowieso al nooit. Een eindje verder zien we echter een grot op een afstand van zo'n 200 meter van de weg. Veel mensen lopen daarnaartoe. Hé, dat is leuk! Dat willen we dan nog wel proberen. En het is ons gelukt! Het laatste stuk gaat stijl omhoog over veel rotsen en keien. Erg leuk om te doen. Je kunt dan even uitrusten in de schaduw van de grot en dat is het dan. Terug maar weer. Het pad gaat niet verder. Precies mooi.

Zoals gezegd, vervolgen we onze route door het park en rijden er rond 14:00 uur weer uit. We gaan nog even naar het plaatsje Canyon, waarvan ik had gehoord dat het er leuk moet zijn. Maar we zien niets bijzonders. Het ziet er, in tegenstelling van wat we gisteren zagen, wel heel netjes uit.

We zetten koers naar de Big Texan Hotel en Restaurant. Erg bekend vanwege de hele grote steak van 2 kg die je hier kunt bestellen. Als je die binnen een uur op hebt, krijg je hem gratis. Dat lukt eigenlijk maar een enkele keer. Wij willen hier toch wel graag even eten, ook al is het pas halverwege in de middag. We hebben vandaag ook nog niet zoveel bijzonders op, dus het kan. Het is eigenlijk een grote gezellige vreetschuur. Je wordt bij anderen aan tafel gezet. Helaas zitten wij tussen twee Mexicaanse families gezet, die ons nog geen blik waardig gunnen. Dus, nou ja.... Al met al toch een leuke ervaring.

Een uur later staan we weer buiten en zetten koers naar de Beetle Ranch een eindje verderop. Soortgelijk aan de Cadillac Ranch staan hier VW kevers met de neus in de grond, die je mag bespuiten. Er staan veel verfbussen die mensen daar achter laten, dus wij gaan ook eens even aan de slag en laten hier onze 'vlaggen' achter. Karin tipte me dat op het veldje ernaast prairie dogs zitten en we zien ze inderdaad. Leuk!

We vinden het mooi geweest voor vandaag en keren voldaan weer naar het hotel terug.

Dag 12: Van Elk City naar Amarillo

Vandaag hebben we net na 13:00 uur de staat Oklahoma ingeruild voor Texas. Mooie vergezichten langs de route!

Maar laat ik eerst terug gaan naar het begin van de dag. Na een doorwaakte nacht; ik heb maar twee uurtjes geslapen, toch maar opgestaan. Iets anders leuks staat deze ochtend op het programma. Er is een parade in downtown. We hebben geen idee waarover, maar we laten ons verrassen. De parade zal om 10:00 uur beginnen. We parkeren de auto niet ver van de route en gaan net als vele anderen op de stoeprand zitten. Kinderen met plastic tassen staan langs de kant. Ik vraag een man naast mij waar die voor dienen. Het blijkt dat ze met snoep gaan gooien; heb je ook wel een tas mee? Ik wijs op Johan z'n rugzak, die moet dan maar volstaan. Hij vertelt ook dat de parade een keer in het jaar is tijdens Labordayweekend en verband houdt met de drie rodeoavonden, waarvan we er gisteren een bezocht hebben.  En dat er naast cattle ook zo’n 100 andere items langs gaan komen.

We blijken niet ver van het begin van de route te zitten. Eerst wat paarden, dan de longhorns komen voorbij. Vervolgens verschillende auto's van de politie en de brandweer. En hiermee begint ook meteen al het gegooi met snoep. Het regent gewoon snoep! Hierna een lange stoet van pick-ups, trucks, tractoren en aanverwante zaken. Ze vertegenwoordigen de plaatselijke middenstand, clubs en dergelijke. En allemaal dragen ze bij aan het laten regenen van snoep en soms wat andere hebbedingetjes. Het is gewoon bizar! Op een gegeven moment blijft er ook gewoon snoep op straat liggen. Johan loopt nog heen en weer om het daar dan op te halen. De man met wie ik in gesprek ben geraakt, vindt dat helemaal geweldig. Maar al snel hebben wij ook in de gaten, dat het gewoon geen doen is. De rugzak raakt vol en gelukkig krijgen we net op dat moment een tas toegeworpen en kunnen we de hele handel daar in over doen...! 

Na anderhalf uur is de parade afgelopen. Het kost nog enige moeite om met de auto door het verkeer aan de andere kant van Elk City te komen, maar om 12:00 uur beginnen we dan toch met het vervolgen van onze route.

We hadden al afgesproken dat we alle musea links zouden laten liggen vandaag. We zouden anders echt in tijdnood komen. Maar er is genoeg aan andere zaken te zien. Veel spookpanden van hotels en restaurants, maar ook leuke gerestaureerde zaken. Natuurlijk mogen de murals niet ontbreken. Oklahoma had er veel van, in Texas lijkt het wat minder. Ook heel veel oude roestige auto's langs de weg. 

Texas laat ons mooie vergezichten zien. Je kunt kijken tot aan de horizon. Zelf houd ik daar wel van. De route gaat veelal parallel langs de snelweg -de I44 is bij Oklahoma City overgegaan in de I40- en wisselt soms van kant. De weg is goed en af en toe gaat die door dorpjes. Jammer genoeg is er veel bebouwing vervallen. Halve spookdorpen zijn het.

In Shamrock komen we bij een mooi gerestaureerd servicestation, die net vandaag gesloten is. We staan er wat foto's te maken als er een futuristische Tesla aan komt rijden en aan de achterkant inparkeert om stroom te laden. We staan toe te kijken hoe dat gaat. Er blijkt een ouder echtpaar in te zitten. We zijn helemaal verbaasd en lopen er naar toe. Ik vraag of ik een foto mag maken van hun auto. En dan, mogen we misschien ook even binnen kijken? En mag Johan er misschien even in zitten? Ze hebben nergens problemen mee. Vinden alles prima. De vrouw legt nog even uit hoe het werkt met de achterbak, want eigenlijk is dit dus een pick-up. De man komt nu ook uit de auto en vertelt dat zijn opa de eigenaar was van dit servicestation was. Nu is hij dat. En bij gebrek aan opvolgers, gaan ze het pand na hun dood nalaten aan de gemeente. Wat een hartelijke mensen zijn het. Ze vertellen waar ze wonen en waar ze nu naar toe gaan en vragen ook ons van alles over onze trip. Jammer genoeg is het tijd om afscheid te nemen, we moeten verder.

We willen graag Amarillo nog halen vandaag. Precies om vijf uur checken we in voor twee nachten.

Dag 11: Van Oklahoma City naar Elk City

Zo'n 240 km te gaan vandaag. Het hotel voor vanavond had ik vanmorgen na het opstaan al geboekt. Want wat blijkt? Karin en Fred hebben de afgelopen nacht doorgebracht in een hotel niet zo ver van de onze. Karin appte dat er vanavond in Elk City een rodeo is. Nu hadden wij toch al het plan om vandaag tot deze plaats te rijden, dus wij waren er wel voor te vinden. Goed plan! 

Maar goed, eerst over naar het begin van de dag. De drie musea die in Oklahoma City dichtbij elkaar zitten, slaan we dan toch maar over. Om zeker te zijn dat we de eindstreep gaan halen, nu we al tickets en het hotel hebben geboekt, zou het anders nog eens in het gedrang kunnen komen. We stappen dan ook om 08:30 uur in de auto en pakken de route weer op. 

Na enige tijd komen we in El Reno. Daar zijn wat interessante punten bij elkaar, we parkeren de auto om het een en ander lopend te gaan bekijken. Bij het pleintje waar we parkeren is een R66 markeringspunt zoals je die hier nu overal ziet verschijnen in verband met het 100-jarig jubileum volgend jaar. En wie zien we daar? Karin en Fred! Altijd grappig om zo ongepland elkaar tegen te komen. We lopen samen het plaatsje door en nemen dan weer afscheid. Tot de volgende keer maar weer, of anders vanavond!

De route van vandaag gaat over veel originele oude betonwegen. Soms hele stukken zonder bezienswaardigheden. Hier en daar dingen, waarvoor we de auto niet uitstappen en soms dingen die een betere bezichtiging verdienen. Er valt zoveel te fotograferen, dat het soms geen doen is, laat staan het hier allemaal te laten zien. Precies zoals dat ook in de afgelopen dagen ging.

Niets te maken met R66 waarschijnlijk, maar toch leuk om een straaljager te zien...

Rond het middaguur moeten we toch eerst even stoppen bij de Mac, eindelijk een milkshake en een frappé. Dat hadden we ons al dagen eerder beloofd en doen we elke vakantie wel, maar dit keer waren we nog geen Mac tegengekomen op het juiste uur. Helaas is er geen terrasje buiten in het lekkere zonnetje wat vandaag schijnt. Als we weer gaan rijden, is er precies om de hoek wel een leuk zitje onder het toezicht oog van een astronaut, jammer dan, te laat... 

Ondanks ons voornemen om niet meer te stoppen bij musea waarvoor betaald moet worden, stoppen we toch in Clinton bij het Route 66 museum. Kost 16 dollar om binnen te komen, maar wat mooi is het hier. Het gaat echt over de Route 66, dus niet lokale geschiedenis en zo. Zulke mooie kleurrijke displays en informatie. Echt een feest om hier te lopen en alles te weten te komen over de geschiedenis van de weg. Veel mooier dan we dachten, maar helaas ook veel kleiner...

Ook een manier om het heren- en damestoilet aan te duiden...

We rijden nog een eindje door en zetten dan koers naar het hotel. Checken om 15:45 uur in, zodat we even wat tijd hebben om tot rust te komen, voordat we vanavond richting rodeo gaan...

Zoals ik al vermeldde gaan we 's avonds naar de rodeo. Het terrein is al vanaf zes uur open en om acht uur begint de rodeo. Op het voorterrein zijn allerhande standjes met voedsel en andere dingen die je kunt kopen. Het parkeerveld is daar dan weer direct naast. Met Karin en Fred hebben we afgesproken hier eerst iets te eten. (De eerste keer dat we iets afspreken...!) We zitten gezellig samen met z'n viertjes aan een picknicktafel en eten een hamburger en funnelcake. Voor ons allemaal de eerste keer dat we dat proeven. De smaak en substantie heeft iets weg van oliebollen. 

Rond half 8 zoeken we onze tribune op en zitten daar weer gezellig op een rij. We hebben hiervandaan het beste zicht op het hele gebeuren. Met 5000 mensen zit het stadion bijna vol. De avond zal tot half elf duren. Een waar familiegebeuren. Kleine kinderen vanaf een jaar of twee wordt het al met de paplepel ingegoten, inclusief cowboyhoed en speelgoedrevolver! Eerst een gebed en het volkslied en dan kan het beginnen. Een heel scala aan onderdelen trekt aan ons voorbij. Er is heel wat amusement, maar toch ook het serieuze gebeuren, want als ik het goed begrepen heb, zijn het de voorrondes van de kampioenschappen. Soms snappen we niets van de regels, maar Karin vraagt het aan iemand achter ons, waardoor toch het e.e.a. duidelijker wordt. 

Aan het eind van de avond wordt er nog het e.e.a. in stelling gebracht voor een motorspektakel. Drie motoren maken met behulp van een schans duikelingen in de lucht om op een andere schans weer neer te komen. 

Na afloop nemen we afscheid en lopen ieder ons weg naar de auto. Maar helaas, Johan en ik kunnen de onze niet vinden. Het is donker, druk en alleen de lichten van de koplampen die ons verblinden. Maar waar wij dachten dat onze auto staat, komen we hem toch niet tegen. We beginnen die hele regio verscheidene keren heen en weer te lopen. Maar nee hoor. Ondertussen wordt de druk op mijn blaas steeds groter en ik begin in paniek te raken. Wat als...? Wat moeten we doen, als hij er niet meer staat? Taxi bellen? Karin en Fred misschien? De politie? Ik zeg tegen Johan, dat ik nu éérst naar het toilet moet en we lopen het voorterrein weer op waar de dixies staan. Ik kom van het toilet af en wie zie ik daar? Karin en Fred! Nou ja! Ik was zo blij! Karin ziet mijn paniek, slaat een arm om me heen en kalmeert me. "Kom, wij zijn ook teruggelopen, want het is zo druk en er is geen doorkomen aan. Laat al die anderen eerst maar weggaan, dan blijft straks vanzelf onze auto's over". Iets in die trant. Ze stelt voor om een rondje rond het stadion te lopen en backstage te gaan kijken. En dat is wat we doen. We kletsen wat met de motorjongens en een vrachtwagenchauffeur en dan zijn we inmiddels een half uur verder, wanneer we voor een vrijwel leeg parkeerveld staan en onze auto in de verte zien...!

Blijft een raar verhaal, dat uit al die 5000 mensen die hier waren, wij juist hen hier bij de wc's tegenkomen, terwijl we eerder met z'n allen naar het parkeerveld waren gelopen.